Van Lijden aan de slag in Duitsland

Afgelopen jaar speelde de in Columbia geboren, maar in Nederland opgegroeide jeugdinternational bij de Topeka Roadrunners in de Amerikaanse jeugdliga NAHL, maar een blessure gooide het grootste deel van het seizoen roet in het eten. Daarvoor speelde hij voor het tweede team van Salzburg en in de jeugd bij Krefeld en Berlijn.

De forward is erg blij met zijn nieuwe club. ‘De Tweede Bundesliga is wel een goed niveau met goede spelers en trainers waar je veel nieuwe dingen van kunt leren en waar je iedere dag een stapje beter kunt worden. Ik wilde terug naar Europa omdat ik me daar prettiger voel en ben met mijn spelersmakelaar naar een nieuwe club gaan zoeken waar omgeving en het ijshockey goed zijn. Ik denk dat Bietigheim een goede plek is waar je technisch beter kunt worden.&rrsquo;

Het is opmerkelijk voor een 19-jarige Nederlander om als import aan de slag te gaan op goed niveau in Duitsland. Voor Van Lijden betekent dit dat hij, in navolging van het in Düsseldorf spelende talent Diego Hofland een belangrijke beslissing heeft moeten nemen. ‘Ik ga dit jaar als import spelen, maar om het voor mij makkelijker te maken in de toekomst zijn we druk bezig met een Duits paspoort om mijn mogelijkheden in het Duitse ijshockey te verbreden. Het is als jonge import anders wel heel moeilijk een goede club te vinden omdat imports toch met kop en schouders boven de rest moeten uitsteken. Ik neem in dit geval toch een plek van een ervaren buitenlander in.’

Het vorige seizoen was voor Van Lijden een deels verloren jaar. ‘Ik heb echt moeten slikken. Ik kreeg in het begin van het seizoen last van mijn rug en uitval van mijn been. Het bleek dat er een hernia was ontstaan. Ik ben toen in het midden van het seizoen naar huis gevlogen en heb daar fysiotherapie en massages gekregen. Toen ik begin janauri weer mocht gaan sporten van de dokten en ik rustig mocht gaan bewegen was dat voor mij toch een opluchting. Ik ben terug gegaan naar Amerika waar ik dagelijks het ijs op kon, maar het heeft een hele tijd geduurd tot ik weer een beetje kon schaatsen en met het team kon meetrainen. Daardoor heb ik dus maar tien wedstrijden gespeeld.’

Deze zomer heeft hij hard doorgewerkt aan zijn herstel. ‘Ik heb geprobeerd met het advies van artsen en trainers aan de zwakke plekken in mijn lichaam te werken. Ik moet zeggen, ik voel me echt stukken beter en met de dag voel ik vooruitgang.’ Het jaar in Amerika was niet in alle opzichten een verloren jaar. ‘Het is een heel andere cultuur. Alles is veel groter en de mentaliteit is ook anders dan in Europa. Ik had me natuurlijk een beter seizoen voorgesteld, maar heb toch veel nieuwe dingen meegekregen. Op het ijs, maar ook daarnaast. Dingen die ik kan meenemen in mijn ijshockeyloopbaan. Het was denk ik toch wel een hele leuke en leerzame ervaring.’