Air Miles van een NHL-ster

Het is 4.30 uur in het doodstille Innsbruck, gisteravond heeft Oostenrijk promotie afgedwongen naar het hoogste niveau en is het WK in Innsbruck afgelopen. Mijn taxichauffeur draait de taxistandplaats op bij het kleine vliegveld van de hoofdstad van Tirol. Vrolijk geeft de chauffeur nog wat informatie aan mij mee: ‘U weet wel dat het vliegveld pas om 5 uur open gaat?'. Even baal ik maar er zit niks anders op dan een half uur muziek luisteren.

Eenmaal uit de taxi gestapt zie ik nog drie mensen staan die inmiddels ook weten dat het vliegveld nog niet open is. Een jongeman met een wit petje en rafelige jeans moet van zijn moeder maar gauw een warme fleece trui aantrekken en het liefst zou de vrouw daar ook nog eens een dikke winterjas overheen doen. De jongen weigert en overtuigt haar dat de warme trui wel genoeg is. Een tafereel dat zeer herkenbaar is en bij elk vliegveld te zien is.

Dan draait de jongen zich om en zie ik de persoon die ik een paar dagen geleden nog heb vervloekt voor de televisie. De stick van Thomas Vanek belandde woensdagavond in het gezicht van Nick de Jong en de Nijmeegse verdediger moest hevig bloedend het ijs verlaten. Ironisch genoeg sta ik nu met diezelfde Vanek samen te wachten totdat de deuren opengaan. De ster van Buffalo heeft de afgelopen week zijn land helpen promoveren naar de A-poule maar kon nauwelijks genieten van het grote feest in Innsbruck.

Vanek blijkt weinig sterallures te hebben en we raken aan de praat. Het blijkt dat Vanek een helse tocht voor de boeg heeft. De 24-jarige Vanek moet eerst naar Frankfurt en daarna via Amsterdam naar zijn eindbestemming Minneapolis. 'Waar kom je vandaan?' vraagt Vanek. Ik vertel dat ik uit Nederland kom en sinds donderdag hier ben om het Nederlands team aan te moedigen tijdens het WK. Vanek: 'Oh, het ging niet goed met jullie de afgelopen dagen. Heb je toch wel genoten?'. Zuchtend zeg ik dat ik nooit heb kunnen bedenken dat die Koreanen het ons zo moeilijk kunnen maken.

Dan gaan de deuren van het vliegveld open en mag Vanek inchecken bij de Business Class en mag ik aansluiten in de lange rij van de mensen die geen vijftig miljoen dollar in zeven jaar verdienen. De grondstewardess heeft de grootste moeite om de enorme Sabres-tas van Vanek veilig over de bagageband te krijgen.

We komen elkaar weer tegen in de bus die ons in Frankfurt van de landingsbaan richting de terminal brengt. Een Canadese zakenman herkent Vanek inmiddels ook en we praten nog even door over het leven als speler in de NHL. De zakenman vraagt aan Vanek of hij soms de uitslagen van zaterdagnacht al heeft gehoord. Vanek zucht en geeft eerlijk toe dat de play-offs in Noord-Amerika hem op dit moment gestolen kunnen worden. De 36 doelpunten van Vanek brachten dit seizoen geen play-offs in Buffalo.

Het gezicht van Vanek was om 4.30 uur nog opgewekt en vrolijk. Inmiddels na de zoveelste vlucht van Vanek in 2008, is zijn gezicht een stuk grauwer geworden en de voormalige speler uit de USHL vecht zichtbaar tegen de vermoeidheid: 'Gisteren had de ploeg nog een groot feest en namen we onder andere afscheid van Martin Ulrich die stopt als international. Ik moest al snel afhaken en ben gauw naar mijn hotel vertrokken.'

Op weg naar het vliegtuig dat ons naar Amsterdam brengt, neem ik afscheid van Vanek. Ik wens hem nog veel sterkte aangezien hij na de vlucht naar Schiphol ook nog een flinke oceaan mag oversteken. Vanek: 'One down, two to go. Take care.' De onherkenbare superster loopt tussen allerlei paniekerige toeristen weg en zoekt een rustig plekje op om nog even de ogen dicht te kunnen doen. Ver weg van de klagende toeristen.