De gedachte kostte op dat moment wel wat moeite om vast te houden. Op tv verschenen de beelden van de bestorming van de Johan Cruijff ArenA, traangas en de ME die charges moest uitvoeren om normale toeschouwers te beschermen.

Hoe anders was het op de dag er voor in Amsterdam. Fanatieke para-ijshockeyers, die ijshockey leven. Enthousiaste jonge meiden met een inspirerende Ron Berteling op het ijs. Hard werkende en goed spelende Amsterdamse vrouwen tegen die van Mannheim. Spelers en scheidsrechter die volkomen terecht gehuldigd werden voor hun topprestaties in het afgelopen seizoen. Het super jonge team van Heerenveen strijdend tegen de ervaring van Den Haag. Een blij, realistisch en positief publiek. Zo had iedereen gelukkige momenten met onze sport.

Heel veel plezier en geluk zag ik ook bij onze oud-internationals, hun familie en bekenden. Bij de huldiging van de spelers met 100 interlands of meer, de centurions, en de toetreders tot de Nederlandse Hockey Hall of Fame. Oude verhalen werden opgehaald en wedstrijdsituaties van lang geleden opnieuw besproken, beleefd en geanalyseerd. ‘Wat hebben we toch veel meegemaakt samen’ en ‘Wat heb ik veel aan de sport te danken’. Ik voelde de band tussen de spelers die is ontstaan in de vele jaren met en tegen elkaar spelen. Hoe geweldig is het dan om elkaar te blijven ontmoeten. In ieder geval één keer per jaar, bij de Ron Bertelingschaal, maar wat mij betreft vaker. Bij het aanstaande Olympische kwalificatietoernooi al wellicht? Moeten we doen, want sport maakt gelukkig!

Voorzitter IJshockey Nederland

Jan Hopstaken